Hor zegoen, bai, baina hasieran ez nuen ikusten edo ez nintzen antzemateko gai, itsututa nengoen. Normala zen entzungor egitea goiko bizilagun senarrak emazteari egiten zizkion garrasiei —eta zerbait gehiagori, gerora jakin nuenez—; senar-emazteen arteko eztabaida deitzen zitzaion. Normala zen burua jaitsi eta aurrera egitea oraindik nerabe ginelarik tabernatik egiten zizkiguten dei lizunen aurrean. Parrandan atera eta norbaitek ipurdia ukituz gero, tabernaren beste aldera mugitzea edo mutil berak matraka ematen jarraituz gero tabernaz aldatu behar izatea ere normala zen. Baita goizeko ordu txikietan, etxerakoan, giltzak eskumuturrean edukitzea ere, behar izanez gero defendatzeko. Eta behin etxera iritsita dei galdu bat egitea lagunari. Hori guztia normala zen.
Pixkanaka, ordea, begiak irekitzen hasi zitzaizkidan. Platonen mitoan bezala, argia, kasu honetan, feminismoak eman zidan. Hasieran, kosta egiten zen gauza batzuk hautematea, ez zen erraza, lausoago zegoen. Txiste matxistak, minigona eta eskotearekin doan neska gertatzen zaionaren errudun egitea, mezuak ikusteko eskatzen duen mutilaguna, edo gauean lagunekin ez irteteko galdegiten duena…
Orain badakigu hori guztia ez dela normala, eta baduela izen bat: emakumeen kontrako indarkeria edo indarkeria matxista. Gure beldurrarekin jokatzen duela, eta beldur hori emakumeak kontrolatzeko tresna dela. Batzuetan sotilagoa dela eta benetan bortitza izan daitekeela. Eskerrak feminismoari begiak irekitzen laguntzeagatik. Euskaraldian bezala, ekiteko garaia da orain.
